[A/M] – Czytelnik, Warszawa 1957, wydanie II, oprawa miękka z obwolutą, stan db, ISBN brak
cena 14,00 pln
Nazwa „Pitaval” jako określenie zbioru spraw kryminalnych pochodzi od nazwiska słynnego francuskiego adwokata, Franciszka Gayot de Pitaval, który pod tytułem „Słynne i ciekawe procesy wraz z wyrokami w nich zapadłymi”.
„Pitaval warszawski” stanowi pierwszą próbę przedstawienia wszystkich głośniejszych spraw sądowych związanych z życiem naszej stolicy. Książka podzielona jest na 2 tomy.
Jerzy S. Majewski, varsavianista, historyk sztuki, dziennikarz, oprowadza po miejscach w Warszawie związanych z przemysłem filmowym – tych znanych, gdzie kręcono sceny do niezliczonych filmów, jak również tych mniej oczywistych. W Spacerowniku można znaleźć między innymi studio filmowe przy Placu Zbawiciela, gdzie w czasie pierwszej wojny światowej grała Pola Negri, ulicę Lwowską 9, gdzie w secesyjnej niegdyś kamienicy w 1929 roku narodziła się opozycja artystyczna wobec głównego nurtu ówczesnego kina, a także wiele miejsc, których fascynujące historie nie są powszechnie znane.
Stefan Wiechecki pseud. Wiech (1896 – 1979) – polski prozaik, satyryk, publicysta i dziennikarz. Zasłynął przede wszystkim jako pisarz i dziennikarz; współpracował z wieloma pismami warszawskimi, zwłaszcza z Expressem Wieczornym. Początki jego kariery związane były z kroniką kryminalną w jednej z warszawskich gazet i dopiero później nabrały charakteru satyrycznych felietonów. W okresie międzywojennym dziennikarstwo nie było też podstawą utrzymania Wiecheckiego, prowadził też sklep ze słodyczami w centrum Nowej Pragi na rogu ulic Stalowej i Inżynierskiej. Był autorem popularnych felietonów pisanych gwarą warszawską, przedstawiających w satyrycznym świetle mieszkańców Targówka i Pelcowizny; w felietonach stworzył postać Teofila Piecyka, komentującego codzienne życie stolicy. Felietony, humoreski i reportaże Wiecha były wydawane również w zbiorach, m.in.: Ja panu pokażę!”, Wiadomo – stolica!, Helena w stroju niedbałem, Ksiuty z Melpomeną, Śmiech śmiechem, Dryndą przez Kierbedzia. Po wojnie, w latach 50. i 60., Wiech był krytykowany przez polonistów Jana Błońskiego i Zygmunta Lichniaka za zaśmiecanie języka polskiego gwarą z przedmieść Warszawy. Tuwim nazywał Wiecha Homerem warszawskiej ulicy i warszawskiego języka. Do jego czytelników należeli m.in.: Stefan Kisielewski, Antoni Słonimski i Maria Pawlikowska-Jasnorzewska. W tym tomie mamy wybór felietonów z: Cafe pod Minogą, Maniuś Kitajec i jego ferajna, Piąte przez dziesiąte.
Stanisław Milewski pokazuje w swojej książce panoramę obyczajów i mentalności mieszkańców dziewiętnastowiecznej Warszawy, widzianą przez pryzmat ówczesnej prasy. Wykorzystuje w tym celu notatki z gazet, kroniki wydarzeń, rozporządzenia policyjne, artykuły prawników i relacje z rozpraw sądowych.
Książki używane, płyty, pocztówki i przedmioty kolekcjonerskie
Ta strona używa plków cookies, które są potrzebne do poprawnego działania serwisu oraz wykorzystywane w celach statystycznych. Więcej informacji uzyskasz w menu POMOC Twojej przeglądarki.